کنون رؤیای ما باغی است 
بن هر جاده اش میعادگاهی خرم و خوش بو 
سر هر شاخه اش گلبرگ های نازک لبخند
به ساق هر درختش یادگاری ها 
و با هر یادگاری نقش یک سوگند 
کنون رؤیای ما باغی است 
زمین اما فراوان دارد اینسان باغ 
که برگ هر درختش صدمه ی دیدارها برده است 
که ساق هر درختش نشتر سوگند ها خورده است 
که آن سوگند ها را نیز
همان نشتر که بر آن کنده حک کرده است ، بر این کنده حک کرده
است ، با یار دگر اما 
که 
گر شمشیر بارد از
کنون رویای ما باغی است 
بن هر جاده اش میعادگاهی خرم و خوش ، لیک 
بیا رسم قدیم یادگاری را براندازیم 
و دل را خوش نداریم از خراش ساقه ای میرا 
بیا تا یادگار عشق آتش ریشه ی خود را 
به سنگ سرخ دل با خنجر پیوند بتراشیم 
که با ران فریبش نسترد هرگز 
که توفان زمانش نفکند از پا 
که باشد ریشه ی پیمان ما در سینه ی ما زنده تا باشیم

                                                                                               منوچهر آتشی

چند این شب و خاموشی ؟ وقت است که برخیزم 
 وین آتش خندان را با صبح برانگیزم 

گر سوختنم باید افروختنم باید 
 ای عشق یزن در من کز شعله نپرهیزم 

 صد دشت شقایق چشم در خون دلم دارد
تا خود به کجا آخر با خک در آمیزم 

چون کوه نشستم من با تاب و تب پنهان 
 صد زلزله برخیزد آنگاه که برخیزم 

برخیزم و بگشایم بند از دل پر آتش 
وین سیل گدازان را از سینه فرو ریزم 

 چون گریه گلو گیرد از ابر فرو بارم 
چون خشم رخ افزود در صاعقه آویزم 

ای سایه ! سحر خیزان دلواپس خورشیدند 
 زندان شب یلدا بگشایم و بگریزم

                                                                   هوشنگ ابتهاج

کاش می دیدم چیست

آنچه از چشم تو تا عمق وجودم جاریست

آه وقتی که تو لبخند نگاهت را

                                   می تابانی

بال مژگان بلندت را

                       می خوابانی

آه وقتی که تو چشمانت

آن جام لبالب از جان دارو را

                       سوی این تشنه ی جان سوخته می گردانی

موج موسیقی عشق

                      از دلم می گذرد

روح گلرنگ شراب

                      در تنم می گردد

دست ویران گر شوق

پر پرم می کند، ای غنچه رنگین پر پر....

من، در آن لحظه كه چشم تو به من می نگرد

برگ خشكيده ايمان را

در پنجه باد ،

رقص شيطانی خواهش را،

 در آتش سبز !

نور پنهانی بخشش را، در چشمه مهر !

اهتزاز ابديت را می بينم !!

بيش از اين، سوی نگاهت، نتوانم نگريست !

اهتزاز ابديت را يارای تماشايم نيست !

كاش می گفتی چيست؟

آنچه از چشم تو تا عمق وجودم جاريست

                                          فریدون مشیری

تو را دارم ای گل، جهان با من است

                                  تو تا با منی، جان جان با من است

چو می‌تابد از دور پيشانی‌ات

                                  كران تا كران آسمان با من است

چو خندان به سوی من آیی به مهر

                                  بهاری پر از ارغوان با من است !

كنار تو هر لحظه گويم به خويش

                                  كه خوشبختی بی‌كران با من است

روانم بياسايد از هر غمی

                                  چو بينم كه مهرت روان با من است

چه غم دارم از تلخی روزگار،

                                  شكر خنده آن دهان با من است

                                                                                        فریدون مشیری

دلم گرفته ، ای دوست! هوای گریه با من
گر از قفس گریزم کجا روم ، کجا من؟

کجا روم که راهی به گلشنی ندارم
که دیده بر گشودم به کنج تنگنا من

نه بسته ام به کس دل نه بسته کس به من دل
چو تخته پاره بر موج رها رها رها من

ز من هر آن که او دور چو دل به سینه نزدیک
به من هر ان که نزدیک از او جدا جدا من

نه چشم دل به سویی نه باده در سبویی
که تر کنم گلویی به یاد آشنا من

زبودنم چه افزود ؟ نبودنم چه کاهد؟
که گوید به پاسخ که زنده ام چرا من

ستاره ها نهفتم در آسمان ابری
دلم گرفته ، ای دوست هوای گریه با من

                                                             سیمین بهبهانی

غمگین چو پاییزم ، از من بگذر

شعری غم انگیزم ، از من بگذر

سر تا به پا عشقم ، دردم ، سوزم

بگذشته در آتش همچون روزم

غمگین چو پاییزم ، از من بگذر

شعری غم انگیزم ، از من بگذر

بگذار ای بی خبر بسوزم 

چون شمعی تا سحر بسوزم

دیگر ای مه به حال خسته بگذارم ،

بگذر و با دل شکسته بگذارم

بگذر از من تا به سوز دل بسوزم

آه ، در غم این عشق بی حاصل بسوزم

بگذر از من تا به سوز دل بسوزم

آه ، در غم این عشق بی حاصل بسوزم

بگذر تا در شرار من نسوزی ، بی پروا در کنار من نسوزی
همچون شمعی به تیره شب ها
می دانی عشق ما ثمر ندارد ، غیر از غم ، حاصلی دگر ندارد

بگذر زین قصه ی غم افزا

غمگین چو پاییزم ، از من بگذر
شعری غم انگیزم ، از من بگذر

سر تا به پا عشقم ، دردم ، سوزم
بگذشته در آتش همچون روزم

غمگین چو پاییزم ، از من بگذر
شعری غم انگیزم ، از من بگذر

                                                 شعر از : "تورج نگهبان"

به سينه مي زندم سر، دلي كه كرده هوايت

دلي كه كرده هواي كرشمه‌هاي صدايت

 نه يوسفم، نه سياوش، به نفس كشتن و پرهيز

كه آورد دلم اي دوست! تاب وسوسه‌هايت

 ترا ز جرگه‌ي انبوه خاطرات قديمي

برون كشيده‌ام و دل نهاده‌ام به صفايت

تو سخت و دير به دست آمدي مرا و عجب نيست

نمي‌كنم اگر اي دوست، سهل و زود ، رهايت

 گره به كار من افتاده است از غم غربت

كجاست چابكي دست‌هاي عقده‌گشايت؟

 به كبر شعر مَبينم كه تكيه داده به افلاك

به خاكساري دل بين كه سر نهاده به پايت

 "دلم گرفته برايت" زبان ساده‌ي عشق است

سليس و ساده بگويم: دلم گرفته برايت

                                                                         حسین منزوی

دریای شور انگیز چشمانت چه زیباست

آن جا که باید دل به دریا زد همین جاست

در من طلوع آبی ِ آن چشم ِ روشن

یادآور ِ صبح ِ خیال انگیز ِ دریاست

گل کرده باغی از ستاره در نگاهت

آنک چراغانی که در چشم ِ تو برپاست

بیهوده می کوشی که راز ِ عاشقی را

از من بپوشانی که در چشم ِ تو پیداست

ما هر دُوان خاموش ِ خاموشیم ، اما

چشمان ِ ما را در خموشی گفت و گوهاست

****

دیروزمان را با غروری پوچ کـشتیم

امروز هم زان سان ، ولی آینده ماراست

دور از نوازش های دست مهربانت

دستان ِ من در انزوای خویش تنهاست

بگذار دستت راز ِ دستم را بداند

بی هیچ پروایی که دست ِ عشق با ماست

                                                                     حسین منزوی

از زمزمه دلتنگیم ، از همهمه بیزاریم
نه طاقت خاموشی ، نه میل سخن داریم

آوار پریشانی‌ست ، رو سوی چه بگریزیم ؟
هنگامۀ حیرانی‌ست ، خود را به که بسپاریم ؟

تشویش هزار «آیا» ، وسواس هزار «اما» ،
کوریم و نمی‌بینیم ، ورنه همه بیماریم

دوران شکوه باغ از خاطرمان رفته‌ست
امروز که صف در صف خشکیده و بی‌باریم

دردا که هدر دادیم آن ذات گرامی را
تیغیم و نمی‌بریم ، ابریم و نمی‌باریم

ما خویش ندانستیم بیداریمان از خواب
گفتند که بیدارید ؟ گفتیم که بیداریم.

من راه تو را بسته ، تو راه مرا بسته
امید رهایی نیست وقتی همه دیواریم

                                                  حسین منزوی